Bir kaç cümle daha...

İnternette dolaşırken Japonya'da yaşanan doğal afetin boyutlarını, gözler önüne seren çok çarpıcı iki site ile karşılaştım. Boston Globe's Big Picture ve In Focus with Alan Taylor. Duygularla birlikte anı anlatma açısından videolardan  çok da etkili olduğunu düşündüğüm tarzda fotoğraflar yer alıyor her iki sitede de. Fotoğraflar yüksek çözünürlüklü ve kronolojik şekilde açıklamalar yer alıyor altlarına iliştirilmiş notlarda.

Asıl büyük tehlike olabileceği düşünülen nükleer istasyonda korkulanın olmamasını diliyorum tüm kalbimle; tsunaminin neden olduğu bu görüntülere, radyoaktivitenin etkilerini gösterecek fotoğrafların eklenmemesi için.

Bizim gibi gelişmekte olan ülkeler nasıl olurda atom enerjisini ağızlarına alırlar anlamam, barajlarımızın bakımını bile yapamazken. Güneş enerjisi gibi doğal kaynaklardan maksimum enerji etmek için projeler geliştirmek yerine, yaşanacak problem karşısında  uluslararası felaketlere neden olan ve önüne geçilemeyen bu enerji nasıl oluyorda bu kadar korkusuzca zikredilebiliyor.

Fotoğraflara ne kadar çok bakarsak belki o kadar iyi anlarız üzerinde yaşadığmız yer kürenin gücünü, ve bu güç ile nükleer istasyonlar inşaa ederek oyun oynanamayacağını.

Japonya Depreminin Ardından

Japonya da yaşanan deprem haberini duyduğumda, daha önce kayıpsız yaşanan onlarca büyük deprem haberi aklıma geldiğinden, umarım bu seferde diğerleri gibi can kaybı olmadan atlatmışlardır temenileri geçirdim içimden; taki manzarayı kendi gözlerimle görene kadar...

Otobanda yüzen tekneler, devrilmiş kamyonlar, sular altında kalmış binalar ve hasar gören enerji santralleri...
Türklere benzerlikleri ile hep sempatik bulduğum, zeka ve çalışkanlıklarıyla tüm dünyaya örnek olan Japonlar malesef bu seferkini, yakın tarihte yaşadıkları depremler gibi hafif atlatamadılar. İnşallah felaket senaryoları gerçekleşmez ve daha fazla can kaybı yaşanmaz.

Böyle büyük felaketlerin ardından insanın aklına hep aynı şey gelmiyor mu?
Aslında bu düzenin ne kadar da küçük birer parçalarıyız.

Bu dünyadan alıp veremediğimiz ne var acaba?

Bir düşünün parayla, petrolle, savaşla ne kadar daha çirkinleştirilip, güçlü olunabilir yeryüzünde?

Hırsla elde edilen diktatörlükler, egemenlikler nasıl da anlamsızlaşıyor, insanlığı aciz bırakan afetler karşısında.

Ne kadar aciz olduğumuzu hatırlamak için gerek varmıdır felaketler yaşamaya? Yoksa devam mı daha fazla sahip olma hırsı ve para uğruna felaketler yaratmaya?